Boskamp gaat laatste voetbaljaar als analist in met verlopen verblijfsvergunning: 'Kus toch mijn kloten!'

'Kus toch mijn kloten!', buldert de vaak goedlachse voetbalcoryfee terwijl hij verwoed naar zijn identiteitskaart zoekt. Boskamp woont al sinds 1974 in Relegem, een dorpje in de omgeving Brussel, en werd nu ineens geconfronteerd met het feit dat zijn verblijfsvergunning niet meer van kracht is. Hij moet nu als de wiedeweerga langs bij het gemeentehuis, beseft hij zich tijdens het (in Nederland afgenomen) interview. 'Anders pleuren ze me direct nog dat land uit.'

Scheldwoorden komen bij Boskamp vaak met een harde schouderklop en/of een bulderlach, en ook de kopzorgen over die verblijfsvergunning verdwijnen daarom snel naar de achtergrond. Dat geldt in veel mindere mate voor de verdrietige gebeurtenissen die Boskamp de voorbije jaren te verwerken kreeg. Hij raakte zijn kleinzoon kwijt, verloor zijn boezemvriend Wim Jansen en sukkelde zelf ook geruime tijd met zijn gezondheid.

'Je probeert het zo veel mogelijk weg te stoppen, maar dat valt lang niet altijd mee', verzucht Boskamp. 'Kijk, ik ben graag alleen. Maar juist als ik alleen ben, is het een ramp. Dan komen al die schimmen uit die periode weer naar boven. Dan ga ik kapot van ellende.' Om later vriendelijk te vervolgen dat de interviewer er misschien beter mee op kan houden. 'Je maakt er geen zeikverhaal van, hè', klinkt het dan weer met speelse en vertrouwd opgewekte toon.

Het komende halfjaar is Boskamp dus nog gewoon een vertrouwd gezicht bij de Champions League, maar daarna 'zoeken ze het maar uit', zegt de Rotterdammer stellig. Of Wilfred Genee en consorten hem wel kunnen overtuigen om nog heen en weer te blijven snorren voor Veronica Offside, mag later blijken. 'Ik amuseer me, heb veel kameraden en kom overal', klinkt het voor nu. 'Echt, ik heb een fantastisch leven. Mag totaal niet klagen'.