Arsenal-legende kampte zijn hele carrière met depressies: 'Ik moest elke dag huilen'

Sportnieuws
dinsdag, 09 januari 2024 om 13:10
copyright proshots 118545
Thierry Henry maakte jarenlang furore als aanvaller bij clubs zoals Arsenal en FC Barcelona. Gedurende zijn illustere loopbaan kampte de topvoetballer naar eigen zeggen zijn gehele carrière met depressies. De oud-spits linkt zijn mentale problemen aan zijn relatie met zijn kritische vader tijdens zijn jeugd.
'Ik heb heel lang gelogen, omdat de samenleving niet klaar was om mijn verhaal te horen,' zegt de 46-jarige Henry in de podcast The Diary Of A CEO. De clubtopscorer aller tijden van Arsenal (228 goals) had zijn hele loopbaan last van mentale problemen, zonder dat hij daar zelf bewust van was. 'Ik wist het niet en heb er toen ook niets aan gedaan. Ik heb me aangepast. In het leven moet je de ene voet voor de andere zetten en vervolgens lopen. Je moet altijd stappen zetten. Dat is mij als kind verteld. En ik ben nooit gestopt met lopen.'
Pas tijdens de coronapandemie kwam het besef bij Henry. De wereldkampioen van 1998 was toen coach bij CF Montréal in Canada en kon zijn kinderen lange tijd niet in levenden lijve zien. 'Ik zat alleen in Montréal. Het was zwaar mijn kinderen een jaar lang niet te zien. Plotseling moest ik bijna elke dag huilen. Ik weet niet precies waarom. Misschien zaten de tranen er al heel lang. Het was eigenlijk mijn jongere ik, die vroeg om iets wat ik niet heb gekregen: goedkeuring.'

Henry had een slechte relatie met zijn vader

Tegenwoordig is Henry coach van de Franse beloften. Hij denkt dat zijn depressies te maken hadden met een moeizame relatie met zijn vader. 'Ik maakte alle zes de doelpunten in een 6-0-zege, maar mijn vader zei achteraf dat ik niet tevreden moest zijn. Hij praatte over een gemiste controle en een gemiste voorzet. Dit hielp me als atleet tot op zekere hoogte, maar niet als mens.'
Pas in 2021, vlak voor zijn terugkeer naar Montreal, voelde Henry zich voor het eerst echt gezien als mens. 'Ik moest afscheid nemen en iedereen moest huilen: van de nanny tot mijn vriendin en mijn kinderen. Voor de eerste keer voelde ik me echt gezien als mens en niet als voetbalpersoon. Ik vroeg mezelf af wat ik toch aan het doen was. Ik zette mijn bagage neer en besloot te stoppen bij Montréal. Waarom terugkeren om mensen te behagen als ik hier de liefde voel? Mijn geliefden zien Thierry, niet Thierry Henry. Ik bleef omdat ik me voor het eerst mens voelde. En dat voelde goed.'